طالب علمی مدتی پیش مولانا مجدالدین درس می‌خواند و فهم نمی‌کرد. مولانا شرم داشت که او را منع کند. روزی چون کتاب بگشاد نوشته بود که «قال بهزین حکیم»؛ او به تصحیف می‌خواند «به زین چکنم».
مولانا برنجید. گفت: به زین آن کُنی که کتاب در هم زنی و بروی، بیهوده دردسر ما و خود ندهی.
عبید زاکانی - رساله دلگشا
شخصی از مولانا عضدالدین پرسید که چونست که در زمان خلفا، مردم دعوی خدایی و پیغمبری بسیار می‌کردند و اکنون نمی‌کنند؟
گفت: مردم این روزگار را چندان ظلم و گرسنگی افتاده است که نه از خدای‌شان به‌یاد می‌آید و نه از پیغامبر.
عبید زاکانی - رساله دلگشا
مولانا عضدالدین نایبی داشت. در سفری با مولانا بود. در راه بازاِستاده پاره شراب بخورد.
مولانا چندبار او را طلب کرد. بعد از زمانی بدوید و مست به مولانا رسید. مولانا دریافت که او مست است؛ گفت: علاءالدین ما پنداشتیم که تو با ما باشی؛ چنین که تو را می‌بینم، تو با خود نیز نیستی.
عبید زاکانی - رساله دلگشا
شخصی دعوی خدایی می‌کرد او را پیش خلیفه بردند.
او را گفت: پارسال اینجا یکی دعوی پیغمبری می‌کرد او را بکشتند.
گفت: نیک کرده‌اند که او را من نفرستاده بودم.
عبید زاکانی - رساله دلگشا
عُمران نامی را در قُم می‌زدند.
یکی گفت: چون عُمَر نیست چراش می‌زنید؟
گفتند: عُمَر است و الف و نون عثمان هم دارد.
عبید زاکانی - رساله دلگشا
