پنج توصیه برای آنکه آنسامبل گیتار صدایی بی نقص داشته باشد
منبع:
www.guitarensemblemusic.com
برگردان: صادق زمانی
1. گیتارتان را کوک کنید!
هیچ‌چیزی بیشتر از گیتارهای ناکوک اجرای آنسامبل گیتار را خراب نمی‌کند و به آن صدمه نمی‌زند. نوازنده‌های گروه ممکن است برای آماده شدن ماه‌ها تمرین کرده باشند، اما با وجود گیتارهای ناکوک اجرای گروه بی‌درنگ به خطر می‌افتد و اهمیتی هم ندارد آن قطعه چه‌قدر خوب اجرا شود.
ساده‌ترین راهِ کوک کردن گیتار به شکل دقیق و روی صحنه استفاده از تیونرهای نه چندان گران‌قیمت گیره‌دار است (بهتر است به سرِ دسته‌ی گیتار متصل شود). افزون بر این، و البته در صورت امکان کوک کردن را به شکل گروهی بررسی کنید و به صدای هر سیم گوش دهید. در این حالت، ترتیب پیشنهادی برای سیم‌ها چنین است: سیم‌های 3، 4، 2، در این حالت آکورد سه‌صدایی سل ماژور را می‌شنوید، سپس سیم‌های 1 و 5 تا فاصله‌های پنجم را بشنوید و بررسی کنید؛ پس از آن سیم‌های 5 و 6 تا فاصله‌های چهارم را هم بشنوید. در نهایت نت رِ پایین (سیم ششم) برای گیتار باس (گیتاری که سیم ششم آن یک پرده بم‌تر و روی نت رِ کوک می‌شود) بررسی و کوک می‌شود. از آنجا که این سیم میل به دیز شدن دارد، به نوازندگان گیتار باس یادآوری می‌شود نت را زیرتر کوک کنند، یک دقیقه شکیبایی به خرج دهند و سپس آن را به‌شکل دقیق کوک کنند. استفاده از برنامه‌های ویژه‌ی کوک کردن روی تلفن همراه یا دیگر تیونرها، در صورتی‌که دقیق باشند، نیز گزینه‌های مفیدی به حساب می‌آیند.
در پایان، به صدادهی سیم‌های 1 (نت می) و 2 (نت سی) به شکلی ویژه توجه کنید. قرار است روی این سیم‌ها بیشترین ملودی اجرا شود و اگر ناکوک باشند «صدایی» بد و ناخوشایند تولید خواهند کرد.
2. زخمه‌ی تکیه بزنید!
آنسامبلی که بتواند با صدایی پرحجم و پرقدرت اجرا کند پتانسیل بسیار بالایی دارد. بسیاری از بخش‌های هر آنسامبل از تک‌خط‌های ملودی‌ها، ضدملودی‌ها، و خط‌های باس تشکیل می‌شوند. شاید برخی از نوازندگان، به ویژه اگر به اجرای سولو (تک‌نوازی) بیشتر عادت داشته باشند، شاید مایل باشند این بخش‌ها را با استفاده از زخمه‌ی آزاد بنوازند.
اگرچه زخمه‌ی آزاد برای اجرای پاساژهایی همراه با آرپژ یا آکوردهای 2، 3 و 4 صدایی بسیار لازم و مفید است، برای اجرای تک‌خط‌ها چندان موثر نیست. بهترین تکنیک برای اجرای تک‌خط‌ها زخمه‌ی تکیه است، که انگشت به شکلی محکم و به شیوه‌ای سنگین و تا اندازه‌ای رو به پایین زخمه می‌زند تا صدایی پرحجم تولید شود.
3. دست‌تان را گرم کنید!
داشتن تمرین گرم‌کردن روزانه در برنامه‌ی تمرین که شامل گام، تمرین‌های دست راست و چپ، حالت‌های دینامیک و تکینک‌های رنگ‌آمیزی قطعه باشد در آماده‌سازی نوازنده برای چالش‌های بزرگ در موسیقی یاری‌رسان است. برای مثال، گام را می‌توان با دینامیک کرشندو (افزایش تدریجی شدت صدا) تمرین کرد، سپس با دگرگونی‌های رنگی مانند پونتیچلو، تاستو یا پیتزیکاتو آن را تکرار کرد. تلاش کنید هر تمرین را با تمرین‌هایی برای گرم کردن شرع کنید که شامل برخی از این ویژگی‌های بیانی باشد.
4. باس را هم اضافه کنید!
اضافه کردن یک کنترباس یا یکی از انواع گیتار باس به آنسامبل شما یک دنیا تفاوت به‌وجود می‌آورد. کنترباس‌ها سازهایی با چهار سیم یا شش سیم هستند و از اساس گیتارهای کلاسیکی هستند که هر سیم‌شان یک اکتاو پایین‌تر (بم‌تر) صدا می‌دهد. این سازها بسیار زیبا و البته گران هستند. اگر بودجه‌ی شما برای خریدن یکی از آنها کافی نیست، گیتار باس آکوستیک یا اکتریک را امتحان کنید. البته اگر از نوع الکتریک استفاد می‌کنید، آمپلی‌فایر را تنظیم کنید تا مطمئن شوید صدای آن بر صدای گیتارهای‌تان نمی‌چربد. در پایان، اگر نتوانستید یک ساز باس به آنسامبل خود بفزایید، تلاش کنید با بیشتر کردن نوازنده‌های خط باس صدا را پرحجم‌تر کنید.
5. محل نشستن نوازنده‌ها را مشخص کنید!
چیدمان نشستن اعضای یک آنسامبل بر چگونه شنیده شدن نوازنده‌ها توسط یکدیگر در تمرین و اجرا اثر مستقیم دارد. اگر بخش‌های آنسامبل در محدوده‌های صوتی تفکیک شده تنظیم شده باشد، قراردادن نوازنده‌ی باس در وسط می‌تواند ایده‌آل باشد. در جایگاه شالوده‌ی هارمونی، گیتار باس «ستون آکوستیک» آنسامبل شماست، پس شایسته‌تر است در مرکز قرار گیرد. همچنین، بر اساس اندازه‌ی صحنه و فضای آکوستیک آن، شاید نشستن به شکل نعل اسب به شکل سنتی هلالی برتری داشته باشد. شکل نعل اسب به نوازنده‌ها اجازه می‌دهد روبروی هم باشند و از این رو صدای ساز یکدیگر را بهتر بشنوند. اگر از این مسیر رفتید، تلاش کنید از میکروفون‌های مدادی (مانند مدل Rode NT5 یا Shure KSM 13) برای تقویت صدای آنسامبل برای شنوندگان بهره بگیرید.
نوازنده‌های یک آنسامبل بزرگ با بیش از پانزده نوازنده بهتر است به این شکل بنشینند:
آنسامبل‌های کوچک‌تر بهتر است از شکل زیر پیروی کنند:
