سخن گفتن به زبان فارسی برای ما که این زبان را از کودکی آموخته و با آن انس گرفته‌ایم به ظاهر کار آسانی است. ما تقریباً به همان سادگی که نفس می‌کشیم با دیگران سخن می‌گوییم. اما کافی است قلم به دست بگیریم تا چیزی بنویسیم. حتا اگر یک نامه کوتاه و خودمانی باشد گاه درنگ می‌کنیم و در درستی آنچه می‌نویسیم و یا قصد نوشتنش را داریم شک می‌کنیم. گاه نمی‌دانیم «خوشنود» درست است یا «خشنود» و مانند این.
تردید ما همیشه از بابت املا یامعنای کلمات نیست. گاه نمی‌دانیم «استعفا داده‌ام» یا «استعفا کرده‌ام»! کافی است به یک لغت‌نامه‌ی معتبر مراجعه کنیم تا پاسخ خود را بیابیم. اما گاه به پرسش‌هایی برمی‌خوریم که پاسخ آنها را در هیچ‌یک از لغت‌نامه‌های موجود نیز نمی‌توان یافت یا به دشواری می‌توان به پاسه مورد نظر رسید.
... ادامه دارد
