چرا؟
چرا چنین است که آدمی وا می‌دارید ره‌توشه بردارد و قدم در جاده بی بازگشت بگذارد. راه یک‌طرفه‌ای که شاید پایانی نداشته باشد و بازگشتی هم در کار نیست. چرا باید همه مهر و عاطفه‌مان را فدای سنتهای غلط و دست‌پاگیری کنیم که جز جدایی و دل‌گیری چیزی به همراه ندارد. چرا باید در برابر هر کنشی واکنش و در برابر هر کاری که انجام می‌شود انتظار پاسخ و جبران داشته باشیم؟
