آخرین سنگر

ما همیشه خودمان را دست‌کم می‌گیریم، اما به هنگام فقر، بیماری، یا تنهایی از جاودانگی خویش آگاه می‌شویم. باید به واپسین سنگرهای‌مان رانده شویم.

دقیقاً چنین است، بی کم و زیاد.