کتاب کوچه (15) 111: اگر ما برویم پشکل‌چینی، خَره به آب پشکل می‌اندازد!
(با امکان صرف افعال) || در غایت بی‌اقبالی خود یا دیگری مَثل آرند.
مترادف: قدم نامبارک محمود/چون به دریا رسد برآرد دود!
بی‌طالع اگر مسجد آدینه بسازد/یا طاق فروریزد و یا قبله کج آید!
آدمی را که بخت برگردد/شب اول عروس نر گردد/اسبش اندر طویله خر گردد!
کتاب کوچه - احمد شاملو و آیدا سرکیسیان
درویشی مستجاب الدعوه در بغداد پدید آمد؛ حجاج یوسف را خبر کردند، بخواندش و گفت: «دعای خیری بر من کن.»
گفت: «خدایا جانش بستان!»
گفت: «از بهر خدای این چه دعاست؟»
گفت: «این دعای خیرست ترا و جمله مسلمانان را!»
ای زبردست زیردست آزار
گرم تا کِی بماند این بازار
به چه کار آیدت جهانداری؟
مردنت به که مردم آزاری
گلستان سعدی - باب اول: در سیرت پادشاهان
21.از همسایگی زاهدان دوری جویید تا بکام دل توانید زیست.
22. در کوچه ای که مناره باشد وثاق [= منزل] نگیرید تا از دردسر مؤذنان بدآواز ایمن باشید.
23. بنگیان را به لوت (خوراکی) و حلوا در یابید.
24. مستان را دست گیرید.
25. چندان که حیات باقیست از حساب میراث خوارگان خود را خوش دارید.
We lose ourselves in books,
we find ourselves there too.
ما خودمان را در کتاب‌ها گم می‌کنیم،
و باز خودمان را همانجا می‌یابیم.
کتاب کوچه: حرف آ
(3)10 آشیخ روباه
1) روباه، در افسانه‌های کودکان. || تصور روباه در جامه‌ی زهد از آن جهت حیله‌گری او را بیشتر تجسم می‌دهد که، جانور موذی از این رهگذر آسان‌تر می‌تواند به مرغ و ماکیان مردم دست یابد.
2) کنایه از هرکسی که به موذیگری و شیادی شناخته شده باشد.
16. خواجگان و بزرگان بیمروت را به ریش تیزید.
17. تا توانید سخنِ حق مگویید تا بر دل‌ها گران مشوید و مردم بی سبب از شما نرنجند.
18. مسخرگی، قوادی، دف زنی، غمازی، گواهی به دروغ دادن، دین به دنیا فروختن و کفرانِ نعمت پیشه سازید تا پیش بزرگان عزیز باشید و از عمر برخوردار گردید.
19. سخن شیخان باور مکنید؛ تا گمراه نشوید و به دوزخ نروید.
20. دست ارادت در دامن رندان پاکباز زنید تا رستگار شوید.
کتاب هدیه‌ای است که می‌توان بارها و بارها آن را گشود.
گریسن کیلر - نویسنده، قصه‌گو و فکاهی‌نویس آمریکایی
کتاب کوچه: حرف آ
(3)8 برای بستن (جلوِ) دهن آمیرزا ...
نام کامل این آمیرزا یا آقامیرزا را استاد باستانی پاریزی (در آسیای هفت سنگ) «آقا میرزا بقای بیرجندی» ذکر کرده است. به هرحال، آمده است که این آمیرزا آخوندی بسیار سختگیر بوده در قلمرو مذهبی خود نفوذ کلام بسیار داشته و مسلمانان از خشم و غضبش نیک حساب می‌برده‌اند، که هر لغزش ناچیزی را به شدت کیفر می‌داده است.
معروف است که وقتی به گوش او رساندند که زنان در گرمابه‌های عمومی از بستن لُنگ طفره می‌روند
ریچارد باخ
جوناتان (جاناتان)، مرغ دریایی
برگردان: هرمز ریاحی و فرشته مولوی
تصاویر راسل مانسن
منتشر شده توسط: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی وابسته به موسسه انتشارات امیرکبیر، 100 صفحه.
آشنایی من با جاناتان به زمانی بر می‌گردد که برای اولین بار فیلمی با همین عنوان را از شبکه چهارم سیما تماشا کردم. آن روزها تلویزیون را ابزار مفیدتری می‌دانستم. بعدها فهمیدم که داستان جاناتان، کتابی است نوشته ریچارد باخ. ابتدا آوایش را از میان کتاب‌ها شنیدم و همین شب گذشته بود که آخرین برگه‌های کتاب از زیر انگشتان و مقابل چشمانم گذشت.
سراسر داستان در مورد شکستن باورهایی‌ست که گاه به خاطر تکرار و عادت تبدیل به قانون شده‌اند و روزی می‌رسد که کسی می‌پرسد: چـرا؟ و در پی هدف متفاوتی به راه می‌افتد. برای نمونه دسته‌ی مرغان دریایی، پرواز را به خاطر به چنگ آوردن طعمه و سیرکردن شکم به خاطر دارند؛ حال آنکه جاناتان از همان ابتدا در پی پریدن و رسیدن به شکوه پرواز است، پریدنی جسمی و روحی.
ریچارد باخ، نویسنده آمریکایی در 23 ژوئن 1937 به‌دنیا آمد. او خلبان پیشین نیروی هوایی آمریکا بود و تا کنون بیش از صد مقاله و داستان نوشته است. او سه کتاب درباره پرواز نوشته است و اکنون به ندرت بدون هواپیما به سر می‌برد.
بخش‌هایی از کتاب:
برگه 35: غم او تنهایی نبود؛ بل این بود که دیگر مرغان از باور داشتن شکوه پروازی که به انتظارشان بود، سر باز می‌زدند؛ از چشم گشودن و دیدن سر باز می‌زدند.
برگه 57 و 58: آیا هیچ اندیشه کرده‌ای پیش از آنکه پی ببریم در زندگی چیزی ارزشمندتر از خوردن، ستیزه کردن و یا قدرتمندی در گله وجود دارد، باید چند زندگی را گذرانده باشیم؟ هزار زندگی، جان، ده هزار! و آنگاه صد زندگی دیگر تا اینکه اندک اندک آموختیم که چیزی چون کمال وجود دارد؛ و صد زندگی دیگر تا اینکه این اندیشه در ما شکفت که آهنگ ما از زندگی کمال یافتن و آن را بر همه چیز برتر دانستن است. اینک نیز قانون ما همانست، البته: ما جهان آینده‌مان را به یاری آموخته‌های جهانی که در آنیم برمی‌گزینیم. نیاموختن همان و جهان آینده را چون همین جهان دیدن همان؛ همان گرفتاریها و دشواری‌هایی که باید بر آنها چیره شد.
برگه 86: تو این آزادی را داری که خود باشی، خویشتن راستینت، اینجا و اکنون و هیچ‌چیز دیگر نمی‌تواند سد راه تو شود.
برگه 94: چرا چنین است؟ چرا دشوارترین کار در جهان این است که دیگری را به آن داریم تا بپذیرد که آزاد است و اگر تنها وقت اندکی را به تجربه کردن آن بگذراند، خود به این آگاهی دست خواهد یافت؟ چرا واداشتن دیگری به پذیرفتن چنین حقیقتی باید این‌سان دشوار باشد؟
کتاب کوچه: حرف آ
آسید عباس هم با من کومک کرد!
بیتی است که مصرع دومش این است:
که طبعش در غزلبندی‌ست هموار!
مقطع غزلی است که ظاهراً دو نفر با هم آن غزل را گفته‌اند و از این‌رو اسم هر دو بایددر تخلص بیاید. – مثل را در جایی گویند که کاری ناچیز را چند نفر به انجام برند، و بدان نیز فخر آرند.
[ع. ا. دهخدا، امثال و حکم]
|| سیّد را در تداول سِد (بر وزن دِل) و سِید (بر وزن سِیل) تلفظ می‌کنند.
